W Polsce często można się spotkać z określeniem „kirkut” na cmentarz żydowski.
Warto jednak zaznaczyć, że nie jest to określenie pochodzące od samych Żydów.
Jego etymologia bierze się od niemieckiego (nie jidyszowego) dialektalnego słowa Kirchkot. To z kolei pochodzi od Kirchhof („cmentarz przykościelny”) z końcówką „-kot” co znaczy „błoto”. Słownik wyrazów obcych PWN zaznacza, że etymologia tego słowa ma wydźwięk obraźliwy.
Niektóre słowniki poprawnej polszczyzny czy poradnie językowe jednak nie zwracają na to uwagi i traktują ten termin jako neutralny, gdyż rozpowszechnił się wśród chrześcijan i stał się ogólnie popularny.
Sami Żydzi (np. instytucje żydowskie) często zwracają uwagę, żeby nie używać tego określenia, związanego z Kościołem (do którego zmarli wszakże nie należeli) oraz kojarzącego się negatywnie.
Dlatego po polsku tak naprawdę neutralnym określeniem jest po prostu „cmentarz żydowski”.
Po hebrajsku istnieje kilka określeń na cmentarz żydowski:
* (bejt olam) בית עולם – co tłumaczy się jako „dom świata” lub „dom wieczności”
* (bejt chajim) בית חיים – co oznacza „dom życia” (używane jako eufemizm)
* (bejt kwarot) בית קברות – dosłownie „dom grobów,”
* (bejt szalom) בית שלום – czyli “dom pokoju”
* (bejt almin) בית עלמין – co dosłownie oznacza „dom wieczności” i jest zapożyczone z języka aramejskiego.
Co do wymowy współczesnej, słowo בית „bejt” jest bardzo często wymawiane jako „bet”.
Polscy Żydzi na cmentarze żydowskie używali określeń jidyszowych, wywodzących się właśnie z hebrajskiego: bejs ojlem, bejs achajem, bejs akwojres, bejs szolem, bejs almen.
